- perimo
- pĕrĭmo (orig. form pĕrĕmo, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.), ēmi, emptum (emtum), 3, v. a. [per-emo], to take away entirely, to annihilate, extinguish, destroy; to cut off, hinder, prevent.I.In gen. (class.;II.
syn.: perdo, deleo): penitus materiem omnem,
Lucr. 1, 226:sensu perempto,
Cic. Tusc. 1, 37, 89: luna subito perempta est, was taken away, i. e. vanished, disappeared, id. poët. Div. 1, 11, 18:divum simulacra peremit fulminis ardor,
id. ib. 1, 12, 19:Troja perempta,
destroyed, ruined, Verg. A. 5, 787:corpus macie,
Liv. 2, 23; cf. id. 38, 21: ne quid consul auspici peremat, should hinder, prevent, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.:reditum,
Cic. Planc. 42, 101:nisi aliqui casus consilium ejus peremisset,
id. Off. 3, 7, 33:si causam publicam mea mors peremisset,
id. Sest. 22, 49; id. Fragm. ap. Non. 450, 5:perimit urbem incendio,
Vulg. Jos. 11, 11.— Absol.:sin autem (supremus ille dies) perimit ac delet omnino, quid melius, quam? etc.,
Cic. Tusc. 1, 49, 117.—In partic., to kill, slay ( poet. and in post-Aug. prose; cf.trucido): perempta et interempta pro interfectis poni solet a poëtis,
Fest. p. 217 Müll.; Lucr. 3, 886:crudeli morte peremptus,
Verg. A. 6, 163:aliquem caede,
id. ib. 9, 453:sorte,
id. ib. 11, 110: hunc, ubi tam teneros volucres matremque peremit (trans. from Homer), Cic. poët. Div. 2, 30, 64; Ov. M. 8, 395:conceptum abortu,
Plin. 3, 44, 69, § 172:caedes fratrum indigne peremptorum,
Just. 7, 6.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.